چو باغ بهاری

چو باغ بهاری پر لاله شد دشت جانم

چو نباشی دامن پر گلم بر که افشانم

نسیم روح افزای من شبی بگیر ببرم

گل عمر ما دمی ست تا ابد نمی مانم

خورشید عشق گر سرزند ز آسمان دلم

صد تابستان بر آید در سردی زمستانم

کی پر بار وصل تو شود نهال امیدم؟

که صد باغ گل بر دمد از دل بستانم

لرزان چو بید مجنونی زیر نور مهتابم

بر خیز و بیا در این رقص بگیر دستانم

خوی کرده و زلف آشفته آی که مستم

سر بنه به مهر بر این صبور دامانم

طعم عشق خواهی وچشیدن ز شراب نابم

به آغوش درکش تو شبی،تن تبدار عریانم

سوزد جهانی از دلها را خورشید شعرم

گر بنویسم خطی زرنج مانده در جانم

کس از رقیبان ندانند بی تو چه خرابم

تو دانی در دل هزار گریه و بلب خندانم

دریای دیده نکرد چاره ی عطش کویرم

خون عشق سیاووش میریزد از دل و جانم