از بیدلان ِ جان خسته،دل خوش نخواهند از خماران میخانه،جام خالی باده نستانند من که دل دادم و خمار می چشم نگارم درویش گرسنه را کشکول گدایی نربایند در بزم عشق چو شمع شبانه باید آهسته سوخت درد کشید و ناله نکرد و لب از گله فرو دوخت رو خاکستر شو بشعله عشق جانسوز ای مدعی چو پروانه باید که سوخت،تا که عاشقی آموخت