غزلِ شاعر از حسن روی تو معنی تمام گرفت

می زمستی چشمان مست تو خماری بدام گرفت

بیتو مرغ دل هیچ نغمه ز شور شیدایی نداشت

قلم ما هر چه نوشت ز رخ زیبای تو وام گرفت

صبوری کن صبوری ای دل غمدیده

کز طرف یار هنوز پیامی سر نرسیده

با غم بسوز و بساز تا خاکستر شوی

هیچ عاشقی دم وصل ز معشوق ندیده

کاش میسوختم چو شمعی شبی در بزم تنت

میچیدم سد سبد گلِ بوسه از زیر پیرهنت

کاش در بهارعمر گل گلشن من می بودی

چو بلبلی میشدم آواز خوان دشت و دَمَنت

بیار ساقی گل رخ جام باده ی نابم امشب

دل ز غم بیدار ست و نمیبرد خوابم امشب

تشنه لبم ساقی از شراب ارغوانت صد جام

بریز بر جان خمار خون رزان نابم امشب

عمر بیحاصل طی شد و ایندل نگرفت دمی سامان

برسر هزار سراب مردم و نبارید قطره ای باران

در جام جان ما روزگار نریخت جز خونِ دل

هزاران سالم گذشت و یکی نشد فصلی بهاران