چو به بزم عاشقان شوی عاشق و شیدا باش

چو به بستان گل آیی بلبل خوش خوان باش

غم دل و جفای یار ز یاد ببر و خوش باش

چو به بزم مستان شوی رند خرابات باش

دل ما ای دل ما، دمی آرام بنشین در منزل ما

زین خانه به آن خانه مشو، بنشین در منزل ما

زین بام بر آن بام مگیر بال، لانه بر بام ما کن

دام پر دانه بسی تنیدند بنشین بر دام بی دانه ما

ای نسیم مگر از کوی دلبر ما نگذشتی

از پیچش آن زلف شبگون او نگذشتی

این بی مهری ترا نبود رسم ای نسیم

گرد قد رعنای آن سرو چمان نگذشتی

ساقیا کجایی که دل ما بی می تو در آتش شد

دو صد جامی بیار کین جان ما بر آتش شد

زان می آتشگون لبت قدح ما پر کن ساقیا

خون رزان مرا دوا نشد جان ما خمار شد

دلم بی دل او یکدم در خانه ی خود جای نگرفت

از ما برید و دگر در خانه ی خود جا ی نگرفت

وای زین بازیگوشیهای این دل دیوانه منِ بیدل

در کوی غیر خفت در خانه ی خود جای نگرفت

حال سوخته دلان را مگر صاحب دلان دانند

قصه پر غصه عشق را مگر عاشقان خوانند

هر نا اهل نداند و نخواند حدیث شور عشق

آنان خوانند و دانند که سر بر قدم یار رانند

بیا یار سفر کرده ز برم، باز بر بر ما

بیتو جهان غباریست بر آیینه جان ما

مروت نباشد کز بیمار خود غافل باشی

بیتو حلاج وار سر بر دار ستم داریم ما

بی تو ای دوست خانه خراب ست دل ما

بی تو ای دوست نماند جان بیدل در تن ما

ای آشنای منِ غریب خسته، رفت ز دست

دل به یکسو و جان بسوی دگر از بر ما

ای عشق بی نشانم ز خود و هر آشنا کردی

در پی بی وفا دلبری رهرو بیابانم کردی

ای عشق چه کوهها که سیل تو از جای نکند

صد هزار دیوانه دل چو من بر باد فنا کردی

هجر جانسوز تو بلای جان ما شد جانان

دشمن دل و جان و ایمان ما شد جانان

زان روز که بار سفر بربستی و رفتی

دل از سینه و جان ز تن بدر شد جانان

چشم تو به جان من آتشی جانسوز زد

جانم زان شعله آتش برقی بدل جهان زد

چشم تو خورشید جهان سوز است مگر

که بجان سبز من و همه ی عالم آتش زد

بنوشان شبی جرعه ای از جام لب مرا

تا کین جان خسته بیاسیاید از تب مرا

خمار جام نگهت منم جانان خوش نگاه

بده دوصد قدح از می صافی لب مرا

بی تو ای دوست خانه خراب ست دلِ خسته ما

بی تو ای دوست دل جا نگیرد در قفس سینه ما

بیا جانان من که مرحم این جان و دل تویی

بی تو ای دوست دگر جان جا نگیرد در تن ما

بی تو سرگشته برگی در دست باد خزانم

بی تو از حال خود و این جهان بینشانم

بی تو خانه ی جان و دلم ویران است

بی تو جز خیال تو خیالی نگذرد ز خیالم