دوستی کجا شد که دگر دوستی از دوستان نمیبینم

از تو عزیز دل هم دگر با خود دمی همدلی نمیبینم

خورشید مهرتان کجا رفت و کجا مرد ای خلایق

که من کور سویی هم درآسمان نگا هتان نمیبینم

چه شد که مهرورزی را یاران همه بردند از یاد

در باغ زندگی دگر سرو چمان رقصانی نمیبینم

یاران مگر با غافله عمر همه رفتند از این دیار

که در گلستان دگرهزاران خوش خوانی نمیبینم

میخانه عاشقان بست مگرعسس ستم کار روزگار

که دگرشراب نابی در پیمانه صافی مستان نمیبینم

چنان ریختند خون سیاووشان، دشمنان دوست نما

که در این کویر زندگی جز لاله سرنگون نمیبینم

چشم مست تو بهر من و خلقی دام بلاست

صد خسته چو منی گرفتار این ماجراست

رونق باغ عمری تو ای سرو چمان من

دلم چون باد صبا، با تو بی وفا،با وفاست

می سوزم و می لرزم و میمیرم چو شمع

رقص شعله ی جانم بهر تو و عالم گواست

دل به کمند زلف تو به بند گران دارم

گر نگشایی ز بند دلم را،جانم رضاست

جور رقیبانم نکشت به صد زخم خنجر

گر بمیرم به اشارت ابروی تو رواست

بر تشنه تن کویر نمیباری باران وصل

مرا این همه ستم از سوی تو سزاست

خموش سیاووش و لب به شکوه نگشای

پیمانه ز خون جگر نوش در عشق رواست