دل سوخته

آنکه در هجر تو جان و دلش سوخت، من بودم

ز خاکستر عشق، ققنوس وار بر خاست من بودم

خود از یاد بردم،همه جان شدم چو برفتی ای یار

آنکه جان در پای تو فکند و ناله نکرد من بودم

دل بیشکیب و جان آشفته شد، عمری نماند مرا

آنکه بیک نگاه تو باخت همه و، دم نزد من بودم

ستمها از تو و نابختیارم کشیدم،صبوری کردم

کشتی و زنده کردی باز عاشق زارت من بودم

دل رقیب سوخت که ناله من شنود و اسرار داند

آنکه رسوای هر دیار و راز دار شد من بودم

آواره هر کوه و بیابان، مجنونی آشفته گشتم

آن فرهاد تیشه بدست که بیستون کند من بودم

کویر آتش جانسوز هجرت این دل دیوانه ی ما

آنکه خون بارید از دل چو سیاووش من بودم