رفتم و ناله ی مرغ دلم را

رفتم و ناله ی مرغ دلم را، از باغ تو بردم

رشته الفت ما دلم بود، به دستان تو سپردم

رفتم از کویت ای جانان جان ِ دل و جان

کز پیمانه ی میخانه تو، جز خون دل نخوردم

باران اشک بسی بارد از ابر آسمان چشمانم

که چرا دل عاشق زارم به تو بی وفا سپردم

گریستم از هجر تو،خندیدی بر دل بی قرار من

آتش بزن یا که بنواز،من دل شیدا به تو سپردم

به هر دشت روانی،سرو قد به هر باغ نشانی

گل بودی، چو بلبل شرنگ خار تو من خوردم

به بزم آیی،لب چو جام می بر لب رقیب سایی

چو پروانه ای در آتش جانسوز حسادت سوختم

کشت کویر را روان چشمه زلال در عطش خود

به ریشه افسانه گل سحری خون سیاووش چکاندم