دل خود به چشم دیدم که از پی یار میرفت

از من ملول بود در قفای آن مه رو میرفت

بار سفر بر شانه بست به سوی دیار نا آشنا

با من بیگانه میشد و با غریب یگانه میرفت

ندانم چه بدی دید که پند نگرفت از من خسته

گوش به حرفم نداد و با صیاد ستمگر میرفت

من بدنبالش گریان و او دست در دست دگری

میرفت با دلبر و جان ما از پی آنها میرفت

با چشم تر،نجوا کنان گفتمش مرو ای یار

با دلبر راز آشکار می گفت و خندان میرفت

چوخالی شود باغ از گل دل بلبل جان نخواند

بهارعمر کوتاه من پریش حال بود و میرفت

خنده ها به لب ماسید و چون سنگ به دریا

ناله و زاریهایم نشنید آن بی وفا و میرفت

من تشنه ماندم به دشت کویر خشک بی او

او خون سیاووش مینوشید و بی من میرفت