همه عمر سوخت جانم چو لاله در آتش دل

باران نگه نباریدی بر شعله ی خرمن دل

زمستان صبوری هایم کشت مرا ای یار

بهاران شد،نشدی بلبل نغمه خوان باغ دل

فرسایدم اندوه جان گداز چون دوری از من

تیشه بر ریشه ی جان خسته زند دست دل

تیغ حسرتم بکشت که یکدم نبودی بر برم

تا که بگیرم ازتو شور و شیدایی و کام دل

این صبوری های جانفرسای درد ست درد

مسیحا دم بودی و ندمیدی دمی بر زخم دل

کوه تنم و قلعه جانم خاک کرد هجران تو

یغماگر طوفان یادت بردش از ساحل دل

بوسه شفا طلبد ز جام لبت جان پر ریش

ساغر گردان ما گر نشوی میمیرد این دل

دیدمت از ما گذشتی و دستت بدست غیر

داغ جانسوزم نهادی بر این سوخته دل

خرامان پا بر لاله های دل میرفتی شاد

گوش نسپردی به ناله های زار من و دل

پر از گلهای مست صحرا و در و دشت

بی تو در این بهار دلانگیز خون شد دل

لاله دمید چهره گل خنده نکرد به جان کویر

سیاووش با تو پیمان وفا دارد ای کشنده دل