گلرخی با گل خنده از دشت دلم، گل دل چید

ازطعم خوش لبش،می به جان تشنه لبم ریخت

از نسیم بویش و بارش شبنم نرم نگهش

به جان زندگیم، طراوت بهاری ریخت

چو تنها گل به دشت دل کویر تشنه شد

لاله ها از خون سیاووش به صحرا ریخت