اشک صبرم بر دیده سنگ شد و تو نیامدی

خاک گورم نیز بر باد فنا شد و تو نیامدی

از عشق تو چو فرهاد تیشه به دست شدم

صد بیستون تراشیدم به ناخن و تو نیامدی

عمر در شوق دیدار دمی دیده مست تو رفت

جان جوان هم از غم دل پیر شد و تو نیامدی

چو شمع بر بالین انتظار تب دار تو سوختم

آتشم بر جان هم خاکستر شد و تو نیامدی

بهار من در زمستان سیه دوری ها مردم

از خون سیاوش لاله ها رست و تو نیامدی